W piątek 27 kwietnia 2009 r. w Młodzieżowym Domu Kultury w Chodzieży odbyło się otwarcie wystawy prac pani Iwony Widawskiej, mieszkanki Oleśnicy. Otwarcie wernisażu cieszyło się ogromnym zainteresowaniem.

Warto wspomnieć, że prace pani Iwony prezentowane były podczas Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego Salon Wielkopolski 2008, którego organizatorem było Miejskie Centrum Kultury w Czarnkowie. Patronowali mu tradycyjnie Marszałek Województwa Wielkopolskiego oraz Wojewoda Wielkopolski. Podczas tej wystawy Iwona Widawska otrzymała nagrodę Starosty Czarnkowsko- Trzcianeckiego za prace z cyklu "Jam Dwór Polski". Prace Pani Widawskiej będzie można podziwiać jeszcze przez miesiąc w MDK. Serdecznie zapraszamy.  

Niżej zamieszczamy wypowiedzi pana Kazimierza Ciborskiego krytyka sztuki oraz Tadeusza Ogrodnika dyrektora BWA.

„ Iwona Widawska. Artystka plastyczka. Córka lekarza chirurga. Jest człowiekiem renesansu. Pilanka mieszkająca we wsi Oleśnica wśród lasów puszczańskich i stawów rybnych.

Maluje wszystko-pod warunkiem, że są to konie i dworki polskie. Jeździ konno od 13 roku życia. Jest instruktorem jazdy konnej i sztuki samoobrony.

Posiada samochód Poldek nieco młodszy od niej, karetę starszą od niej dwukrotnie i Pałac Elizejski. Posiada dwoje dzieci, studentów całkiem dorosłych.

Nie lubi bufonów, kretynów,fałszywych życzeń i słodkiej herbaty. Potrafi malować non stop 73 godziny. Jest prezesem Oddziału Chodzieskiego Związku Artystów Plastyków.

Jest dowcipna i zna doskonale język polski. Lubi wszystko- nawet Internet, szczególnie własna stronę.

Rozróżnia prostotę od prostaty. Urodzona sowa wędrowniczka. Znak zodiaku bliźnięta. Przyjazna ludziom i tępi chwasty. Umie ostrzyć kosę i posługiwać się nią. Naprawia osobiści własny samochód. Malarstwo Iwony Widawskiej zachwyca widzów swą subtelnością i wręcz dopieszczeniem w każdym detalu/obraz, passeparout, rama, gmerek i metryczka/. W malarstwie olejnym widać szczegóły, którym mały pędzel nie jest w stanie zrobić – jak Ona to robi nie wiem.

Technika akwareli jest bodajże jej ulubioną najbardziej. Zobaczyłem odcisk gmerka i powiedziałem to głośno w obecności innych artystów. Co to jest gmerek zapytał ktoś. Wiedziała jedna Pani z wykształcenia historyk sztuki.

Malarstwo ścienne. Niewiele tego widziałem, – bo to najczęściej w willach nowobogackich w zestawieniu z kryształami, mosiądzem, dobrym drewnem, srebrami i plastikiem a w ogóle podrobami staroci / widzi Pan antyk a jak nowy, – bo nowy/.

Rzeźba. Niewiele tego. Raczej ciekawostki typu klocek drewna a nim kilka naturalnych kolorów stworzonych przez matkę naturę. Cos w tym jest. Ale co to mnie obchodzi. Ja chcę widzieć z daleka to coś. Ja się spieszę i nie mam czasu na pierdoły. Czeka na mnie inna wystawa, inny artysta, popędza mnie Naczelny. Pisz Kaziu, bo na sól do chleba nie zarobisz. Szybko, szybko, szybko!

I to by było na tyle.

Kazimierz Ciborski

krytyk sztuki”

„ Ulubionym motywem obrazów Iwony Widawskiej są dworki polskie i konie w galopie, które jakby prosto zbiegły z kart sienkiewiczowskich powieści. Autorka stara się nawiązać do wspaniałej tradycji malarskiej XIX wieku, która gloryfikowała polskość. Nadzwyczajna prostota tych prac dodaje im swoistego uroku. Zagłębiając się w nie usłyszeć można „wielopokoleniowego domu”, tętęt końskich kopyt na polnej drodze-odgłosy i zapachy tych coraz bardziej oddalających się od nas światów.

Tadeusz Ogrodnik dyrektor BWA „